Bakarkako bira eta disko baten ostean, taldearen abarora itzuli da Mikel Urdangarin norbanakoaren askatasunari buruzko lana ontzeko. Bere ibilbidearen hogeigarren urteurrenean, Margolaria disko “fresko eta argitsua” izatea nahi zuen.
Titularra eman zenuen diskoaren aurkezpenean. “Bihotza, gibela eta odola” jarri omen dituzu lan honetan.
Disko bat egiten ari naizenean, sentitzen dut disko horrek sostengua eman behar didala, jaten eman behar didala, niri eta proiektu horretan dauden beste bospasei lagunei. Horrek ez du ekartzen derrigorrez disko on bat egitea, baina bai ekartzen du prozesu hori hil ala bizikoa bezala bizitzea. Ezin duzu jolas bat bezala hartu. Musika nire lehenengo ogibidea da, eta nire bizitzaren ardatzean dago. Akaso sentimendu hori denborarekin areagotuz doalako esan nuen hori. (Irakurri +)
Berrogei urte egiten zituenean disko bat aterako zuela agindu zion bere buruari, eta hala egin du. Alaitz Telletxearekin osaturiko bikotea desegin zenetik hamabi urtera, bakarkako lehen diskoarekin itzuli da Maider Zabalegi. Pop disko argitsua da Zuei (Elkar), egileak bizi duen momentu “baikor eta emankorraren” isla.
Diskoa entzutean ez dirudi horrenbeste urte pasa direnik. Zure ahotsa apenas da aldatu.
Grabatzera sartu aurretik banuen beldurra, nola entzungo nuen nire ahotsa horrenbeste urte eta gero. Kantu batekin egin nahi nuen proba, zer inpresio egiten zidan ikusteko, eta hasieratik oso eroso sentitu nintzen.
Alaitz eta Maiderren azken kontzertua 2004ko abenduan izan zen. Urte hauetan musika erabat alboratu duzu?
Guztiz. Moztu egin nuen musikarekin: ez nuen musika entzuten kotxean, gitarra ez dut hartu ere egin… Ez dut inolako beharrik sentitu taularatzeko edo konposatzeko. Alaitz eta biok oso gazte hasi ginen, urte asko izan ziren, eta une batean oso garbi ikusi nuen aldatu nahi nuela. Ama izan nahi nuen eta horretan bolkatu naiz erabat. (Irakurri +)
Guria ostatuan da Ruper Ordorika musikariaren hamaseigarren diskoa. Oñatiarra sortzez eta mundutarra musikaz, lan honetarako, berriz hartu ditu lagun Jamie Saft (pianoa eta teklatuak), Tony Scherr (kontrabaxua eta gitarra elektrikoa) eta Kenny Wollesen (bateria eta bibrafonoa), denak ere musikari entzutetsuak Nueva Yorken, eta besteren artean honako artista handi hauen musika proiektuetan parte hartu dutenak: Bill Frisell, Norah Jones, Anni de Franco, Steve Swallow eta Rickie Lee Jones.
Musika bikaineko giro honetan, Arkaitz Minerrek maisutasunez lagundurik hari instrumentuetan (biola, biolin eta mandolinetan), sehaskan bezala doaz Ruperren istorio iradokitzaileak, zeinak euskaraz kantatuak eta bigarren etxetzat duen ostatuaren berotasunean kontatuak baitaude eta bizitzaz eta haren zubiez mintzo baita, edo kontserba fabrika baten aurreko maitasunaz, edo abantaila onartzeak dakartzan zailtasunez. Hitz doiak erabiltzeko beti erne, oraingoan ere, Ruperrek idazleen adierazpide poetikoa jaso du; besteren artean, Joseba Sarrionandiarena –disko honetan ere jaso ditu haren hitzak–, Eva Linazasororena (“Mare Nostrum” erreparatzailearen egilea) eta Gary Snyder iparramerikar poeta handiarena (“betiko kantu berriak / munduko ostatuetan barrena”). Hamaika kantu bero dira, kantariaren abaroan emanak, berdin arratsalde euritsu batean lagun egiteko eta berdin goiz eguzkitsu batean entzuteko, zeren eta Sarrionandiak dioen lez, “jendearen arteko airea hain erraz kutsatzen den sasoian, halako abestiek airea garbitzen dutela uste dut”. (Irakurri +)
Ruper Ordorikak ekainaren 21ean, arratsaldeko 19:00etan, kontzertu berezi bezain ahaztezin bat eskainiko du Donostiako Victoria Eugenia Antzokian.
Kontzertua Donostiako Udalak Ruperri bere ibilbidearengatik eta euskal kulturari eta musikari egindako ekarpenarengatik emango dion Adarra Sariaren ekitaldiaren barruan eskainiko da.
Victoria Eugeniako emanaldi hau berezia izango da benetan. Ruperrek, lehen diskotik 2014an ateratako Lurrean etzanda diskora iritsi arte, bere ibilbide luzea osatu duten abestien aukeraketa zaindua egingo du.
Ruperrekin batera, musikari hauek arituko dira; Leo Abrahams (gitarra eta prozesadoreak), Arkaitz Miner (gitarra, mandolina eta biolina), Hasier Oleaga (bateria) eta Fernando Lutxo Neira (baxua). (Irakurri +)
Euskal kantagintzaren ahots berrietako bat da Aguxtin Alkhat heletarra. 2013ko Ihes egin EParen ostean, Haizeen meneko (Elkar) lehen disko luzea kaleratu du. Talde-soinua indartu eta lan anitza osatu du Alkhatek: tentsioa, baretasuna eta goxotasuna bildu ditu doinuetan, itxaropena eta kemena zabaldu hitzetan.
Alkhat abizenaren pisua sentitzen da Ipar Euskal Herrian?
Bai, txikitatik. Gurasoek etxe zahar bat erosi zuten Armendarizen eta han handitu ginen. Euskaldun anitz badira han baina gu ginen nolabait “Enbata zikinak”. Bi familia bakarrik ginen ikastolara joaten leku hartatik. Aita [Ernest bertsolari zena] euskalduna eta abertzalea zen, eta beti sentitu dugu begirada pisu bat frantses sentitzen diren euskaldunen aldetik. Bestetik, abertzale munduan gu beti izan gara Alkhaten semeak. (Irakurri +)