Español
Emozioa. Sentimenduaren atarian sentitzen dugun bulkada. Pentsamenduak osatu baino lehen gorputzak gutaz dakiena. Hotzikara bat, urdailak bapatean hartzen duen pisua, eztarrian egiten zaigun korapiloa. Buruak gorputza duela uste dugu, agintea, kontrola, esana. Baina gorputzak ere badauka burua; baditu desirak, ezagupenak, intuizioak. Badaki irakurtzen. Baditu bere liburu kutunak.
Nirearen antzeko sasoi batean jaiotakoa bazara ez dizut azaldu beharko Dirty Dancing zer den. Saiatuko zinen Johnny eta Babyren jauzia egiten eta jakingo duzu zertara natorren galdetu eta “sandia bat ekartzera” erantzuterakoan zertaz ari naizen. Elkarrizketa asko jakingo dituzu, buruz, beharbada baita nire kutunena ere, feminismoaren ikurtzat geratu den klasiko honetatik literaturarako erreibindikatu nahi dudana. Patrick Swayzeren pertsonaiak neskato protagonistari dantzan irakasten dionean esaten dio: “Hau da zure espazioa, hau da nirea. Ni ez naiz zurean sartzen, zu ez zara neurean sartzen. Orain, bai, dantza dezagun chachacha hori”.
Ez dut uste literaturan beti irakurlearekin chachacha egokia egiten dugunik. Edo hobe esanda, chachacha egokia egiteko arauak argi azaltzen ditugunik. Niri gehiegitan gertatzen zait irakurtzerakoan kodigoarekin estropezu egitea, maiz galdetuko nioke autoreari irakurle bezala non jartzea nahi duen, zein den nire espazioa, zein berea eta nola egingo dugun dantzan. Autofikzioaren eta fikzioaren, errealitatearen eta irudimenaren arteko mugekin, bereziki.
Emozioa. Sentimenduaren atarian sentitzen dugun bulkada. Pentsamenduak osatu baino lehen gorputzak gutaz dakiena. Hotzikara bat, urdailak bapatean hartzen duen pisua, eztarrian egiten zaigun korapiloa. Buruak gorputza duela uste dugu, agintea, kontrola, esana. Baina gorputzak ere badauka burua; baditu desirak, ezagupenak, intuizioak. Badaki irakurtzen. Baditu bere liburu kutunak.
Hainbat idazle ezagunek idazteari buruz esandakoekin eta emandako aholkuekin osatu nuen duela urte batzuk Aiztoa eta arkatza (Txalaparta, 2013) izeneko liburua. Bertan ageri diren dozenaka aholkuen artean bat aukeratu beharko banu, Stephen King-ena izango litzateke: “idazten duzuna idazten duzula, izan dadila egia”. Bat baino gehiagorentzat bitxia izango da halako aholkua fantasia, terrorea eta misterioa landu dituen idazle baten ahotan, baina argumenturik zoroenek ere, funtzionatuko badute, egia baten metafora izan behar dute. Fikzioaren hegaldiak hauspo hori behar du, ezinbestean, benetan hunkituko bagaitu. (Irakurri +)
Emozioa. Sentimenduaren atarian sentitzen dugun bulkada. Pentsamenduak osatu baino lehen gorputzak gutaz dakiena. Hotzikara bat, urdailak bapatean hartzen duen pisua, eztarrian egiten zaigun korapiloa. Buruak gorputza duela uste dugu, agintea, kontrola, esana. Baina gorputzak ere badauka burua, desirak, ezagupenak, intuizioak. Badaki irakurtzen. Baditu bere liburu kutunak.
Komediak, adibidez. Gorputza barre karkailetara mugitzen duten mekanismo liluragarri horiek. Metroan edo autobusean edo trenean irakurri ezin diren komedia eroak, absurduaren soka begiz begi eraikitzen dakitenak. Tom Sharpe, esaterako. Tom Sharpe debekatuta egon beharko litzateke garraio publikoan. Gai da trenean bagoi guztia irakurle bati begira jartzeko, purrustadaka barrea ezkutatzen duen bitartean, erdi lotsatuta, ezin barrearen lurrikarari eutsi. Hori da Sharperen eta komiko jenial askoren meritua: zentzugabekerien ingeniariak dira, eroaldia argumentu bilakatzen dute. Barreak badu mekanika zientifiko bat, fisiologikoa ere badena, eta komediante ankerrenek soilik ulertzen dutena, bizitzaren egia eta gaiztakeria elkarrekin doazela dakitenek. Gorputzak izugarri maite ditu barrearen alkimistak eta bizitza osoan oroitzen ditu barre algaratan irakurritako liburuak. Eduardo Mendozaren Sin noticias de Gurb, John Kennedy Toole-ren La conjura de los necios.
Odola loditzen dutenak ere nekez ahazten dira. Musu baten deskribapenarekin edo pertsonaia batek ahopeka esan duen zitalkeriarekin hankarteari zirrara bat ateratzen diote. (Irakurri +)
¿Ha llegado, al fin, la hora de las mujeres en la literatura? Es difícil aventurar una respuesta; sin embargo, sí podemos afirmar que la visibilidad y el reconocimiento de las escritoras no están en sus horas más bajas, algo que tampoco es decir demasiado. Por otro lado, aún se impone la sensación de que pisamos un terreno donde los hombres siguen acaparando premios, reconocimientos, admiraciones. Actualmente, se publican muchos títulos escritos por mujeres, pero si preguntáramos por las firmas literarias más prestigiadas, me temo que las respuestas seguirían conjugando el masculino.
Sea como fuere, debemos recordar que acabamos de celebrar la concesión del premio Nobel de Literatura a Svetlana Alexiévich, autora de libros tan estremecedores como Voces de Chernóbil; y, por fortuna, si ponemos el foco en nuestro entorno, enseguida observaremos datos elocuentes. Por ejemplo que los puestos de honor en las listas de los libros más vendidos en euskera son para Katixa Agirre por su “road novel” Atertu arte itxaron y para el poemario Orain hilak ditugu, de Karmele Jaio. A la actualidad poética, acaba de unirse además Goizalde Landabaso con el libro de poemas Babeserako kopia, un interesante trabajo en el que reivindica la memoria. (Irakurri +)
La editorial Ttarttalo presenta las novedades que va a publicar en los siguientes meses. Un libro de recetas para el invierno, la segunda parte de la saga La chanson de los Infanzones, el libro de José Antonio Azpiazu Y los vascos se echaron al mar y dos traducciones son las publicaciones que verán la luz en breve.
La dama del velo del laurel (Segunda entrega de la saga La chanson de los Infanzones)
Autora: Begoña Pro Uriarte
Brindisi, 
febrero de 1191. Una delegación navarra encabezada por el infante Sancho, y en la que viaja Miguel de Grez, marcha a Sicilia. Su misión: escoltar a Berenguela junto a su prometido Ricardo Corazón de León. Un encuentro casual por las calles de Brindisi pone en manos de Miguel el velo de una misteriosa dama de nombre Laraine. Centrado en su vida al servicio de las armas, Miguel abandonará Sicilia dispuesto a olvidar a Laraine, a quien considera culpable de un incidente que le ha llevado a vérselas cara a cara con la muerte. La dama del velo y el laurel es la segunda entrega de la saga La chanson de los Infanzones que arrancó con El anillo del leal.
Brindisi, 1191ko otsaila. Nafarroako ordezkaritza bat, Sancho infantea buru dela eta Miguel de Grez ere bertan doala, Siziliara abiatu da. Horren xedea: Berenguelarentzat eta haren senargai Rikardo Lehoi-bihotzentzat eskolta-lanak egitea. Brindisiko kaleetan ustekabeko topaketa bat gertatu ondoren, Laraine izeneko dama misteriotsu baten beloa ailegatuko da Miguelen eskuetara. Bere bizia armen zerbitzura osoki jarria duenez, Laraine ahazteko prest irtengo da Siziliatik Miguel, heriotzarekin aurrez aurre topo egitera bultzatu duen gertakariaren errudun jotzen baitu. La dama del velo y el laurel izeneko idazlana La chanson de los Infanzones sagaren bigarren liburukia da, El anillo del leal liburuaren ondotik. (Irakurri +)
![BIZITZEA EZ AL DA OSO ARRISKUTSUA? [HABANAKO GAUKARIA]](https://postdata.elkar.eus/wp-content/uploads/2019/07/9788491720744.jpg)
